ja, hier lig ik dan in dit omgeploegde land
waar een intense stilte aan alles en iedereen zijn zwijgen
oplegt
zelfs die gitzwarte stem van 't kruit hoor ik niet meer
en
waar ook een druilerige regen in al zijn respect door mij heen sijpelt
maar, ik voel 't niet, zoals ik veel niet meer voel
is 't morgen, avond ik weet 't niet
het wordt donker en ik zoek de maan maar ik zie hem niet
mijn lijf verzoent zich zonder protest
met
die kille kilte die door mij heen gaat
waarom
'k weet 't niet
gisteren was er nog het leven van alle dag
maar dat was gisteren, een dag die ik niet vierde
omdat het zo gewoon was
die kilte, ja die is niet meer,
mijn 'moeder' legt nu haar arm om mij heen
en
het leven van alle dag
ja
dat
wacht op 't antwoord
dat alleen mijn drang tot overleven nog geven kan
het is prettig die last over te laten aan 't leven van alle dag
waar mijn terugkeer ligt in elke kans die het je geeft en gaf
want
ook overleven is een vak dat je moet verstaan
om het te kunnen doorstaan
wil je nog eens terug willen gaan naar alle dag
het wordt steeds kouder
maar
toch voelt mijn
'moeder' nu aan als een zacht warm bad
waar je steeds dieper en dieper in weg zakt
zij
neemt mij mee op een tocht naar haar eindeloze verten
die
verbijsterend schoon zijn in hun eerste aanblik
'mag ik hier blijven, is dit nu mijn leven van alle dag'
het
is
een
intense
stilte
die mij het zwijgen oplegt
(c) JR. 19 augustus 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten