Starend in de diepte over zijn land, waarvan hij het einde niet kon zien
dacht hij aan al die lege kamers , onbewoond waar geen geluid te horen was.
Hij krabde zich achter z'n oor, keek om zich heen naar al die luxe
die hem nu zo gewoon was, een noodzakelijkheid die er niet meer toe deed.
Er was niemand die luisterde, ook niet als hij sluimerde,
niemand die tegen hem sprak, zijn bedienden om hem heen hadden
geen empathie geen emotie voor de man omgeven met zoveel smart
die zijn rijkdom hem bracht.
Hij was alleen en s-nachts als hij terugkeerde op z'n levenspad,
kwam hij haar steevast tegen, dat meisje uit 't verleden van een jaar of negen,
die zei toen hij haar verliet, 'kijk maar in de tijd Maurice
dan kom je mij weer tegen, dan hoor je weer mijn lach
dan zal je weer leven' .
Die weg liep hij elke nacht en elke nacht schoot hij weer wakker
en was het de nacht die zijn verdriet zag. Met al die rijkdom kwam het besef
dat hij alles kon kopen maar dit niet, die aanraking,
die overgave het intens genieten van wat liefde en zijn geborgenheid biedt,
dat had hij niet en elke nacht zag weer zijn verdriet.
Het werd stiller en stiller om hem heen
de vreugde die rijkdom eens gaf
verdween.
En elke dag liep hij naar de markt zat daar met z'n Vino op het terras
keek naar de mensen die hem voorbij liepen met hun lach, dag na dag.
Tot de dag dat hij een lach hoorde die anders was dan elke andere lach,
het was een lach die een herkenning in zich had.
Hij keek rond en zag een dame lichtgrijs in haar jaren,
charmant met rond haar lippen die lach die hij net gehoord had.
het was die lach die een herinnering bij hem boven bracht,
het was die lach die zei:
' kijk in de tijd Maurice kijk en je hoort weer mijn lach
en
dan vind je weer terug wat je ooit hebt gehad.
(c) JR. 3-12-2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten